سچَ مٿان جي سڀ ڪجهه پنهنجو واري ويندا آهن
سي ئي ماڻهو ڳائڻَ جهڙا ماڻهو ٿيندا آهن
چاهيندي آ دل سُکن ۾ گُم ٿي وڃجي پر
دُکَ ڌرتيءَ جا روئي روئي راهَه جهليندا آهن
کڻڻو هوندو آهه ڪُلهن تي پنهنجي دوستَ! صليب
سچَ چوڻ تي وڏا وڏا الزامَ به ايندا آهن
ساري جڳ جا سُور سهيڙي، پنهنجيءَ جهوليءَ ۾
شاعرَ ماڻهو گيتَ، غزلَ ۽ وايون ڏيندا آهن
پاڻَ ته پل ڀي پيارن کان پري نه ٿي سگهنداهُون
خبر نه آهي ماڻهو دِلڙي ڪيئن پليندا آهن