رستا هونئن ته اُڻٽيهن جي انڌيارن جيان
توڏي ايندي چانڊوڪيءَ جي چارن جيان
جيونَ جي هِن موتَ سمان خاموشيءَ ۾
تُنهنجا نِرمل نيڻَ لڳن ٿا نعرن جيان
دُکَ جي ڪاري رات هئي چوڌاري ۽
تُنهنجا مُنهنجا لُڙڪ ٿي ٽِڪميا تارن جيان
ڪيئن الائي ٿيندو آهي ماڻُهن کان؟
شعر رچڻ ۽ پيارُ ڪرڻ وانگارن جيان!
رات سڄي مان جاڳي ڏينهنُ ڪندو آهيان
جڏهن به لڳندي آهين، دنيا وارن جيان