ڏاڍا ڀاڳن وارا دوستَ!
تُنهنجي پاڙي وارا دوستَ!
دل کي ويا وِڪوڙي آهن
اَڻڄاتل مُونجهارا دوستَ!
ڏاڍو ڪَڙو ويو ٿي جيونُ
ٿي پئو اَمرتَ ڌارا دوستَ!
توکان وِسري ويندس مان ۽
مُنهنجي گهر جا چارا دوستَ!
آءٌ ته اُجڙيس، اُجڙيا ناهن
اکڙين جا اوتارا دوستَ!
اياز گُل جي شاعريءَ جي ھن مجموعي ۾ 1973ع کان 1986ع تائين جي شاعري شامل آھن جنھن ۾ غزل، وايون، نظم، آزاد نظم، نثري نظم، گيت، ترائيل، ھائيڪا، رينگا، ٽسٽا، بيت، دوھا، سوايون شامل آھن. اياز گلَ ھر صنف تي دلفريب شاعري تخليق ڪئي آھي. سندس غزلن ۾ سنڌي ٻوليءَ جي محاورن جو سھڻو، سبيتو ۽ وقتائتو استعمال، سندس شاعريءَ کي نہ فقط نواڻ ٿو ڏئي، پر ان کي وڌيڪ اثرائتو ٿو بڻائي.
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو