آڌيءَ ويلي تُنهنجي تاتِ
پَهرُ پَهرُ ٿي پيو پرڀاتِ
گهڙي مِلياسين آئي ڳالهِه
ڳوٺَ سڄي جي ماڻهن واتِ
ڪيڏي سوڀَ ملي، مون کي
مٺڙا!، توکان کائي ماتِ
ساجنَ!، توبِن سانوڻ جي
باهِه لڳائي ٿي برساتِ
شعرَ جي بدلي شاعرَ کي
نگُ هڻي ٿي ڪيڏا ڏاتِ
اَجهي، لَٽي ۽ مانيءَ جي
هر ڪنهن کي ويڙهيل فڪراتِ
ياد ڪري دُکَ ڌرتيءَ جا
شعرَ رُنا ها مُنهنجا راتِ