ماڻهپي کي ٿا لڄائِن ماڻهو
پوءِ به ماڻهو ٿا سڏائِن ماڻهو
دل ته جوڙِن ئي نٿا هڪڙي ڀي
ڪيڏا بنگلا ٿا اَڏائِن ماڻهو
اوترا ئي ته خسيس آهن هي
پاڻُ جيڏو ٿا پڏائِن ماڻهو
توکي نالي جي مَٽڻ تي حيرت!
روزُ چهرا ٿا مَٽائِن ماڻهو
مُک هر راز کي کولي وجهندو
لُڙڪَ توڙي جي لِڪائِن ماڻهو