مُنهنجي نظر هلي وئي آهي، تُنهنجي گاڏي سان
پليٽ فارم تي بيٺو آهيان، انڌن وانگي مان
توکي وڃڻو ئي هو تُنهنجي، ڪا مجبوري هوندي
ڪهڙي پوءِ شڪايت توسان، ٽِرين سان، سگنل سان!
جيونُ اَڄ به خالَ، سوالَ، عجب نشانين جهڙو!!
پاڻ کي سمجهي ڪين سگهيو هان، توکي ڇا سمجهان؟
هِن ڳليءَ کان هُن ڳليءَ ڏي، ذري ذري ڀٽڪان ٿو
وقت جي تيز هوائن ۾، اخبار جي ٽُڪري جيان
ٻاهران توکي دوستَ!، برابر ٺيڪ ٺاڪ لڳندو هوندس
اندران آءٌ اڏوهيءَ کاڌل ڪاٺيءَ جيان آهيان
ماڻهن جي هٿَ ۾ بندوقون، مون کي ڪا پرواهَه؟!
مون کي خوف اچي ٿو ته تُنهنجي، هٿ جي پٿر کان
هونئن ته ڏينهنِ کان دروازو کُليو هي ناهي پَر
تون ٿورو کڙڪائي ڏس ته، شايد کُلي پوان
ويندي ويلي تُنهنجي نرمل نيڻن ۾ موتي
هر هر ساڳيو ساڳيو منظر، ڏسان لُڇان، ڦٿڪان
سنجها کان ئي تنهنجو، تُنهنجن ڳالهين جون يادون
سنجها کان ئي مَن ڏاڍو بيزار آ، دنيا کان