سُر سهڻي
الله آڌيءَ رات جو، چُريا جڏهن چنگ،
وحدت جا وجود ۾، وصل وڌا ونگ،
اُت اندر جا اُمنگ، گَھِلي آيس گهيڙ تي.
جان جان لڌم سار، تان تان تُرهو تک ۾،
اونھي ان عميق جو، پتو نڪو پار،
ساجن لھندم سار، پُڄندس آءُ پرين کي.
کڻي قرب قريب جا، لاڳاپا سڀ لاهي،
دهشت دم دريا ۾، پئي ڪُنن منجهه ڪاهي،
آس اِها ئي آهي، پسان شل پرين کي.
سجهي سمنڊ اجهاڳ، آءٌ اڳئي اڻتارون،
سنئين سير وِچ ويرن، ڇوليون ٿيون ڇُڙواڳ،
مون ڪيئن محبت ماڳ، حاصل ٿيندو هوت سين.
عورت زوراور ذات، دِل جنھن جي ته دَهلي،
ويٺا دريا وچ ۾، پٽيو واڳون وات،
اُتان ڪاري رات، سھڻي اُڪتي سير مان.
دهشت دم دريا ۾، ڪنين پيس پڙاءُ،
سگهه ساري سير مان، لنگهي تِکن منجهان تاءُ،
سھڻي کي سوداءُ، هئا محب ميھار جا.
دهشت دم دريا ۾، ڇوليون جِت ڇلڪن،
سھڻي دِل نه ڌڙڪي، منجهه ڪاهي پيئي ڪُنن،
ڀل موجن سي مَرڪن، جنکي سِڪ ساهڙ جي.
ڀُريل دِلي نه دم، ڪير ٽپي ڪُنن ۾،
ناتو ٽوڙي نينھن جو، ڏکيءَ ڇڏيو ڏم،
اي عاشقن ڪم، جي سائر لنگهن سير مان.
چڙها چُريا چنگ، روحن رسيلا،
ڪاهي پئي ڪُنن ۾، هوش نه حيلا،
وڃائي وسيلا، هلي آئي هوت ڏي.
سھڻي جي سيلا، ساهڙ سوگها سڪ ۾،
سُڻي سڏ سائر ۾، روح ڏِنس ريلا،
سندا محبت ميلا، آيس کڻي عميق ۾.
گهڙو کڻي سھڻي، گهڙي منجهه گهيڙ،
سالم لنگهي سير مان، محب ڪيائين ميڙ،
جِت جهڪ نه جهيڙ، مِلي محب ميھار سين.
چوريئين چُڪيون، پيتائين پريم جون،
سامي اُت سفر ۾، ڇڏي ويا سُرڪيون،
تھان پوءِ مُڪيون، سِڪون سڄڻ ساهڙ جون.
دهشت دم دريا ۾، ٻُڌي ٻيڙاتين ٻول،
سھڻي ساهڙ سِڪ ۾، هينئڙي اچن هول،
جي ڪيائين سڄڻ قول، وڃڻ اُت واجب ٿيو.
ويري ويرن وچ ۾، تِکا ٿيا طوفان،
سڙهه جا سامان، بنا همت هيچ هئا،
دريا دنگي دم، نه ته ڪير ڏوري ڏينھڙا،
منجهان سھُڻي ڪم، ڪڍيو ڪيئن قريب لاءِ.
مرڻو جنھن نه مور، ڇا پاڻي ڪندو شور،
ڀيلو ٿيو جي ڀور، ته به ڇوليون ڇڪين اڳتي.
دهشت منجهان دنگ، حيلو هو همت جو،
سھڻي ڪيو سنگ، پھچي پار پرين کي.