فڪر جي اهڙي دؤر انهيءَ ۾،
ڪير آ ڪنهنجو قائل، پيارا!
سورن جو هِت ساڙيل سڀڪو،
گهورن جو آ گهائل، پيارا!
خزان جون ڳاريل صدين جون ساڙيل،
ڪلي ڪلي مُرجهائل، پيارا!
بنان ڪنهن مقصد ڌرتي تي پيو،
خون وهي ائين زائل، پيارا!
جن لاءِ سڀ ڪجهه پاڻ ڪيوسون،
سيئي راهه ۾ حائل، پيارا!
سوڀ جي خاطر وتي صدائون،
سِر جون هڻندو سائل، پيارا!
گُلن جو ڀرجي رنگ هتي ڀي،
ٿئي به ڪو جي مائل، پيارا!
پير پير ۾ پائي ’پياسي‘
ڇم ڇم ڇمڪي پائل، پيارا!