شاعري

ڪڪر منجهہ ڪپار

پير بخش ’پياسي‘ جي شاعري ۾ جُھڙالا نيڻ به نظر ايندا، ته مُرڪن جا مرگهٽ به موجود مِلندا، هن جي شاعري ۾ جڏهن محبوب اکيون کڻي کلي ٿو ڏي ته شاعر جا سڀئي سور سَنڌا ڪيو وڃن.
هن پنھنجي شاعري ۾ اهڙا ته چِٽ چِٽيا آهن جن کي جڏهن اکيون ڏِسن ٿيون ته حيران رهجي وڃن ٿيون.

Title Cover of book Kakar Manjh Kapaar

نينهن نراس،

نينهن نراس،
ڏينهن ڏٺي جو، کائڻ اچي پيو،
ڄڻ راڪاس.

رات اونداهي،
ڪا روئي ويٺي، هجر ۾ ڪنهن جي،
منجهه تنهائي.

بارش شبنم،
خزائون بهارون، سرديون گرميون،
منهنجا موسم.




سرڪي نانگڻ،
نهٽڻ اُس ۾، آئي آکيري،
ڇرڪي ڪانگڻ.

صليبن ٽنگيل،
مرڪندي مرڪندي، لاش ڏٺا مون،
رت ۾ رنڱيل.

سڳا تائيٿ ڦيڻا،
واٽ ويندي، ملئين مليس وٽ،
ٻڏي جا ٻيڻا.

ٽڙيا ڪنول،
ڪينجهر ڪپ تي، ورتم واس،
لکيم غزل.

ڪُتي ڀونڪ،
جاڳيو ڀاڳيو، ڇرڪيو چور،
ٻُڌي ٽونڪ.

تاش جا پتا،
هٿين خالي، ڊين مان نڪتا،
سارا خطا.

ڪلهي ڪاٺ،
پيٽ تي پٿر، پگهر ۾ شل،
چپن تي ماٺ.