ڏنا توکي جي مون سنيها مسافر ياد سي رکجان
سبق سندر سچائي جا سراسر ياد سي رکجان
ڏسي تو جوش ۽ جذبا خوشيءَ مان روح ڏنا ريلا
مٿان تنهن دم ڪيم گلڙا نڇاور ياد سي رکجان
نيون راهون نوان رستا سچائي ۽ صداقت جا
جاڳي جذبا دلين ۾ پيا اُجاگر ياد سي رکجان
نه اوطاقن ۾ آهن سي دليون مئل جيارين جي
نه ڀيڻيون مٿي ڀٽ تي، مجاور ياد سي رکجان
نه موسم هئي ڪڏهن پن ڇڻ نه وائڻ جي هئي هڻ کڻ
هئا سرسبز ساوا وڻ تناور ياد سي رکجان
سدا آباد هيون بستيون ڪيون جن موج ٿي مستيون
مليئي جي راهه ۾ هستيون قداور ياد سي رکجان
جهڙا ڪڙڄ تهڙا ڪڪرا گودڙين مٿي گل سُرها
اندر اجرا ٻاهر ڪوجها گداگر ياد سي رکجان
ڪپت ۽ ڪوڙ تي ڪرڪي ويا پي سچ سندي سرڪي
چڙها سوري مٿي مُرڪي بهادر ياد سي رکجان
کنئي اوندهه مٿان پوني اندر جن جا ٿيا جو تي
ڇٽيا دانش سدا موتي اڪابر ياد سي رکجان
نينهن نازڪ هجن نيارا پسي پياسي سڄڻ پيارا
چانڊوڪيون چيٽ سڀ سارا مناظر ياد سي رکجان.