روشن روشن ڪور مجهان ڪا،
نڪتي لال لهوءَ جي لاٽ!
جل ٿل بادل برسيا گرجيا،
ڇپر سارو بڻيو ڇاٽ!
شمشان جن جي شعلن سان آ،
مات ڦري ٿي ڪاري ٻاٽ!
جوت سان جنهن جي جرڪيو جڳ،
چانڊوڪي چنڊ هو چمڪاٽ!
چونڪ چونڪ تي جل جل مشعل،
گهيڙ گهٽي گهر گهاٽ!
ڪارونڀار مان ڪڪرن جي ڏس،
وِڄن وراڪا ٿيا ڪڙڪاٽ!
موٽي ڪانه وري سا ويندي،
کائي جا آئي آهي ڦاٽ!
جنهن جي اوٽ ۾ ڪيئي ڪونڌر،
هلن پيا اوچي ڳاٽ!
جنگ جبر سان جن آ جوٽي،
تن ئي ماڻي آهي واٽ!
زخم ’پياسي‘ ڪيئن سي ڀربا،
لڳا جي من ۾ آهن کاٽ!