روز ازل کان جورو جفا جي،
جنگ جڳت ۾ جاري!
سچ صلح سِڪ ساک جي ڌرتي،
محبت منجهه ڪيئن ماري!
تنهنجي مٽيءَ جا ذرڙا موتي،
گل ڦل غنچا ٽاري ٽاري!
جن به ڏٺا هت سونا سنگ،
وائي ڪيم ورڻ جي واري!
تو جا ڀانئي جنگ کٽي مون،
مون نه ڪڏهن سا هاري!
واٽ سا ساڳي ڪم مون ايندي،
پنهنجن جا آ ڌاري!
نيٺ ته باک پِرهه جو ڦٽندي،
ٽٽندي رات هي ڪاري!
نينهن نه نڀائي ڄاڻن جي،
تن جي ڪهڙي چئبي ياري!
ڀڄي نه سگهندين اٿيا جي جاڳي،
ڀاڳيا هت سڀ هاري ناري!
مون کي آهين جنم جنم کان،
ساهه کان وڌ تون پياري!