تون آءٌ پرين تون آءٌ پرين،
مان پل پل توکي پيار ڪريان،
گلن ڦلن جي سيج تي ويهاري
سو سو تو سينگار ڪريان.
ڪنول تون آهين ڪينجهر جو،
يا گل کليل ڪنهن ٽاري جو،
جو ڀي آهين من جو موتي،
پُهي گلي جو هار ڪريان.
تون مکڙي آهين موتيئي جي،
مان خوشبو تنهنجي پن پن جي،
تون هير هوا تي گل ٿي ٽڙ،
مان هنڌ هنڌ سڀ هٻڪار ڪريان.
درد جو دل ۾ دونهن دکائي،
تن جي تنهنجي تند تپايان،
تڙپي نه اُٿي جان تنهنجو من،
مان ڪوئل واري ڪار ڪريان.
تون وار وڇائي مون کي لڪائي،
سينو سيني ساڻ ملائي،
روپ تنهنجي ۾ گم ٿي هيڪر،
نينهن سندءِ نروار ڪريان.
ماڳ منهنجي منزل آهين،
مان ساگر تنهنجي جو ساحل،
تون لهرن منجهه ويهي ونجهه هلائي،
مان ٻيڙي پنهنجي پار ڪريان.
تون تڙڪو تڙڪو سورج جو،
مان چنڊ جي آهيان چانڊوڪي،
آءُ ته جڳ مڳ روشن روشن،
سپنن جو سنسار ڪريان.
مان پياسي پياسي ڌرتي آهيان،
تون برساتي ڄڻ آهين بادل،
وس وس جي وسڪار ڪرين،
پيو برکي باغ بهار ڪريان.
تون بجلي آهين بادل جي،
مان تنهنجي شعلن جو چمڪاٽ،
تون ڪارونڀار ۾ جوت تي جل،
مان اوندهه تي يلغار ڪريان.
تون ڇمڪو ڇمڪو ڇولي جو،
مان مستي تنهنجي موجن،
تون سيني سائر تي لهر ٿي اُٿ،
مان تيز تنهنجي رفتار ڪريان.
جنهن محفل جو تون رنگ ساقي،
تنهنجي محفل جو مان رند الستي،
تون جام ڀري پلپل پيو پيار،
مان پياسو پوءِ پُڪار ڪريان.
ٻيجل وارا ٻول تون ٻول،
مان من کي پنهنجي مست ڪريان،
تون ڪات کڻي ويھي ڪنڌ کي ڪور،
آئون ڌڙ سسئي کان ڌار ڪريان
تون مورت آهين من مندر جي،
مان پياسي تنهنجو پوڄاري،
چاهيان ٿو چرنن ۾ ويهي
پاڻ پنهنجو ٻلهار ڪريان.