شاعري

ڪڪر منجهہ ڪپار

پير بخش ’پياسي‘ جي شاعري ۾ جُھڙالا نيڻ به نظر ايندا، ته مُرڪن جا مرگهٽ به موجود مِلندا، هن جي شاعري ۾ جڏهن محبوب اکيون کڻي کلي ٿو ڏي ته شاعر جا سڀئي سور سَنڌا ڪيو وڃن.
هن پنھنجي شاعري ۾ اهڙا ته چِٽ چِٽيا آهن جن کي جڏهن اکيون ڏِسن ٿيون ته حيران رهجي وڃن ٿيون.

Title Cover of book Kakar Manjh Kapaar

سانوڻ آيو تون نه جو آئين، ساجن بن تو ڳارا، پريتم پيارا،

سانوڻ آيو تون نه جو آئين، ساجن بن تو ڳارا، پريتم پيارا،
ساجن بن تو ڳارا.
بکن اڃن جا ڏتڙيل ماريل، سرها وتن سي سنگهارا، پريتم پيارا،
ساجن بن تو ڳارا.
لڙن برن مٿي مينهن سندا هت، وس وس ٿيا وسڪارا، پريتم پيارا،
ساجن بن تو ڳارا.
ڍنڍون ترايون پلر سان پلٽي، سنڌوءَ ڇڏيا ٻئي ڪنارا، پريتم پيارا،
ساجن بن تو ڳارا.
گاهه ۽ گل ڦل ساوڪ سان تر، ٻنيون اَڏون سڀ ٻارا، پريتم پيارا،
ساجن بن تو ڳارا.
گهڙا کڻي ڪن هيج مان سکيون، ناز نوان نت نيارا، پريتم پيارا،
ساجن بن تو ڳارا.
پير پير ۾ پائي ٿي هر هڪ، اک اک جا ڏي اشارا، پريتم پيارا،
ساجن بن تو ڳارا.
هيرون هوائون صاف ٿديريون، نرمل نوري نظارا، پريتم پيارا،
ساجن بن تو ڳارا.
چنڊ چڙهيو آ ڪتيون قطب ڏس، تڙپن تولاءِ تارا، پريتم پيارا،
ساجن بن تو ڳارا.
پهر پهر تون ياد ڪندي مون، ڳاڙيا لڙڪ هزارا، پريتم پيارا،
ساجن بن تو ڳارا.