وچ سير لهرن قبر تنهنجي اڏيل،
سندءِ سا سهارن نه ڪينجهر رهي آ،
تڙن جن تان نوري هئين تون نڇاور،
پلئه سا پيارن نه ڪينجهر رهي آ.
آزادي جو ڪنوار، نرمل نور سان آ وهنتل،
ڪري پيئي ڪنهنجو انتظار ورهن کان مسلسل،
اوسيئڙي ۾ ايئن نه ٿئي سجايل سيج تي،
وڃن مُرجهائجي سارا پنهنجي خوشين جا ڪنول.
جنهن زندگي سان منهن مٽيو آ يارو،
سورن منجهه سوئي سارو سٽيو آ يارو،
مُکڙي ٽڙي ڪيئن گل ٿئي خوشبو خاطر،
غنچو شروع کان ئي پيو پٽيو آ يارو.
نَون جذبن حوصلن اُمنگن سان وفا ڪر،
نَون رشتن ناتن رنگن روپن سان وفا ڪر،
هوا جي خنڪي ٻڌائي پئي بهار جي آمد،
چمن جي ڪلين مکڙين غنچن سان وفا ڪر.
بهارون اُميدن جا کڻي اينديون پيام،
خزائن کي ويڙهي ماضي جي ڇڏ سنگهر،
تو ڪڏهن حال جي باري ۾ ناهي سوچيو،
مستقبل جو ڇا ڀلا پوئي ٿيندو حشر؟