پيا روز گهڙجن قصا هت پراڻا،
اياڻا به بنجن ٿا هتي پيا سياڻا،
نه اڳ جي خبر نه پُٺ جو پتو،
پوءِ به ڪن پيا موجون ۽ ماڻا.
خاموش جبل جي آهن بيٺا،
تن ۾ ڀي ڪا مصلحت هوندي،
رکي رکي جي چُريا پُريا،
ٻيهر بهاري ڪونه سي سگهبا.
جر تي جهروڪا سج سمائين،
بادل بنجي ٿا اُڏرن ڏس،
پربت سان ٽڪرائين اُت،
ڪيئن پيا مينهن وسائين.
چنڊ آسمان تي چمڪي نه چمڪي،
ڌرتي تي سونهن جي اسين کاڻ آهيون،
دل جي شعاع سان جلي جوت وئي جي،
ته منزل اسان جي اسين پاڻ آهيون.
سنڌ امن ۽ پيار جي آهي ڌرتي،
تاريخ ورقن ۾ جنهنجا چوٻول آهن،
هتي جي تهذيب علم و هنر جا،
دنيا جي ڏاهن چيا گڻ انمول آهن.