ڪوٽ عمر جو نيٺ ته ڊهندو مارئي قيد مان آجي ٿيندي،
سانگيئڙن سان ساڻيهه ۾ عيد به پنهنجي واهه جي ٿيندي،
هن ڌرتي جي ڪک ۽ رک ۾ جيون ساٿ سمايو آهي،
ٿر جي هن مون بر ۾ ويهي پنهنجو ديپ جلايو آهي،
چٽ ۽ گل اکر هي اُڪريل پوتي سندءِ جي لاک،
سونهن جي تنهنجي ساک ڀري ڦٽي پيئي آهي باک،
مکڙي تي جيئن ڀونئر ويهي گل کي پاڻ کلائي ورتو،
فطرت جي ائين رنگ سان مون پنهنجو رنگ ملائي ورتو،
سج چنڊ تارا جيئن ٿا جرڪن نيري منجهه آڪاس،
مون به ڇڏيو آ ڪارڻ تنهنجي ساجن ٺاهي لباس،
مون جا جوڙي مورت من ۾ تو جي ٿي پئين ڪاش،
تون به پرين ڄڻ آهين منهنجي روح جي شايد تلاش.