ساهه ڏيئي سر سنڌڙي خاطر،
ڪونڌر ڪنڌ ڪپايو تو!
پنهنجو پاڻ ملهايو تو!
گهر گهر گهائي گهوٽ وڌءِ،
ڏونگر ڏيل ڏڪايو تو!
پنهنجو پاڻ ملهايو تو!
ماڳ هي ماڻي منزل پنهنجي،
ڪنهن آ قرب ڪمايو تو!
پنهنجو پاڻ ملهايو تو!
لاٽ ڏئي جي جوت جهڪيءَ کي،
ڀنڀٽ ڏيئي ڀڙڪايو تو!
پنهنجو پاڻ ملهايو تو!
دودو دريا، هوشو، هيمون،
ڀي هئا ڪين گهٽايو تو!
پنهنجو پاڻ ملهايو تو!
محب مٺا واه منهن کي پنهنجي،
موري منجهه مرڪايو تو!
پنهنجو پاڻ ملهايو تو!
ڳلي ڳلي اڄ ڳالهه آ تنهنجي،
تن تن تند تپايو تو!
پنهنجو پاڻ ملهايو تو!
وار ٿيا ڪيئي ظلم اڳيان پر،
پنهنجو سر نه جهڪايو تو!
پنهنجو پاڻ ملهايو تو!
رت جي ريٽا پيار، جي پيڙا،
ساهه سان ڪيئن سرچايو تو!
پنهنجو پاڻ ملهايو تو!
لال لهو جي قلم سان ’پياسي‘،
سنڌو مانَ وڌايو تو!
پنهنجو پاڻ ملهايو تو!