شاعري

ڪڪر منجهہ ڪپار

پير بخش ’پياسي‘ جي شاعري ۾ جُھڙالا نيڻ به نظر ايندا، ته مُرڪن جا مرگهٽ به موجود مِلندا، هن جي شاعري ۾ جڏهن محبوب اکيون کڻي کلي ٿو ڏي ته شاعر جا سڀئي سور سَنڌا ڪيو وڃن.
هن پنھنجي شاعري ۾ اهڙا ته چِٽ چِٽيا آهن جن کي جڏهن اکيون ڏِسن ٿيون ته حيران رهجي وڃن ٿيون.

Title Cover of book Kakar Manjh Kapaar

پيار پريت جا رشتا ناتا،

پيار پريت جا رشتا ناتا،
تون به نڀائي مان به نڀايان،
بستي بستي گيت وفا جا،
تو ڀي ڳائي مان به ڳايان.
چنڊ چانڊوڪي تارن وانگيان،
جهرمر جهرمر جڳ مڳ جڳ مڳ،
ديپ تن جي آشائن جا،
تون به جلائي مان به جلايان.
ڪلهي ڪينرو ٻيجل پائي،
تند تنواري ڏياچ ڳولي،
آءُ هلي هن سئن تي ڪنڌ،
تون به ڪپائي مان به ڪپايان.
منهنجي دل تي گهرا گهاءُ،
تنهنجي من منجهه آ اُلجهاءُ،
هڪ دفعو بس دل جي ڳالهه،
تون به ٻڌائي مان ٻُڌايان.
ڪلي ڪلي پن پيلا سارا،
ڇا تن تي آهن ليڪا ڪارا،
صدين جي هي رنگ ۽ روپ،
تون بدلائي مان به بدلايان.
سوري تي اچ سيج سجائي،
خاطر سچ جي سر سهائي،
ڪلمئه حق پڙهي منصور
تون به چوائي مان به چوايان.
ڇوٽ هوا جا ڦڙ ڦڙ ڦرڪا،
دهشت دم دريا جا دڙڪا،
سينو تن سان ساهي ونجهه،
تون به هلائي مان به هلايان.
پل پل ويو سو ورڻو ناهي،
سُستي مان ڪجهه سَرڻو ناهي،
آءٌ ته تڪڙي منزل ڏي وک،
تو به وڌائي مان به وڌايان.
دنيا ناهي دک جي دارون،
ڪير نه لهندو ڪنهن جون سارون،
بهتر آ ته پاڻ ئي پنهنجو،
تون به بنائي مان به بنايان.
تار ڇيڙي ڪا تند ٽپائي،
گيت گوندر جا گڏجي ڳائي،
آءُ پياسي سُر سان سُر،
تون به ملائي مان به ملايان.