سيني تي ڀل گولي هلائي ته ڏسان،
عشق پنهنجي کي آزمائي ته ڏسان،
اسان هر دؤر ۾ سَٺا سور سختيون،
تون به اچ! اڏيءَ تي ڪنڌ ڪپائي ته ڏسان.
مان ڪينجهر ۾ ٽڙيل آهيان اهڙو ڪنول،
جنهنجي سُڳنڌ سان ساري سنڌ واسيل،
منهجني وجود کي ڪوئي مٽائي نه سگهندو،
جيستائين پاڙون پاتال ۾ آهن کُتل.
مشعلن جا روشن اُلا پکڙبا ويندا،
رات اوندهه ۾ ٻاٽ سان ٽڪربا ويندا،
پنهنجون منزلون آسان ٿينديون تڏهن،
ڪُلها ڪُلهن سان ملي جڪڙبا ويندا.
گاج تي گجگوڙن جا ڪڙڪاٽ هوندا،
گورک تي کنوَڻين جا چمڪاٽ هوندا،
منڇر ۽ ڪينجهر اٿلي پيون جي،
ته سنڌوءَ ۾ ڇولين جا ڇمڪاٽ هوندا.
ڪڏهن سِٽ سهڻي راهه ۾ رڪاوٽ بنجو وڃي،
ڪڏهن پنهنجي سوچ پاڻ عداوت بنجو وڃي،
ڪڏهن سو چويندين نه ٿئي ٿو لفظن جو نزول،
ڪڏهن سِر سان مليو سِر اڏاوت بنجو وڃي.