سُر سارنگ
سارنگ سَوَ سينگار، ڪري اڱڻ آئيو،
باغن بيھي بھار، بنايو هن بر کي،
سارنگ سو سينگار، ٿيا ملڪ مير تي،
ڪئي ڪڪرن ڪار، ڪارونجهر ڪور تي.
سارنگ سو سينگار، وڄن ٿيا چمڪاٽ،
ملي ويئي واٽ، ماروئڙن وندر جي،
سارنگ سَوَ سينگار، گوڙن ٿي گجگوڙ،
ڪڏهن ٿيندم جوڙ، موٽي مون مِلڻ جو.
سارنگ سَوَ سينگار، گُڙي وُٺو مينھن،
منھنجو توسان نينهن، اديون آهي ازل کان.
سارنگ سوا سُڃ ۾، مکڙيون سڀ ملول،
ڦلارجن ڪيئن ڦول، مارن ملڪ ملير جا.
سارنگ سوا سُڃ ۾، رُڳي ڀانئيان رُڃ،
ساجن تن جي اُڃ، اُجهائي شل اندر جي.
ساجن سِوا سُڃ ۾، ڳڻتين مليو ڳاهه.
منھنجو مارن ساهه، شل سُکيو رهي سرير ۾،
ويڙهيچن ٿي وس، واري سندءِ ڀٽن تي،
هرڪو ڳولي گس، پنھنجي پاڻ پرين جا.
ويڙهيچن ٿي وس، سائي بڻي سڃ،
اجهايائون اُڃ، پلر جي پالوٽ سين.
ويڙهيچن ٿي وس، لٿو ڏُرت ڏڪار،
پکيڙن ٿي پُڪار، ڪوئل ڪوڪي بن ۾.
ويڙهيچن ٿي وس، مارُن مُرڪيا من،
گُل ڦُل غنچا پن، کڙي پيا خوشيءَ مان.
ويڙهيچن ٿي وس، لٿو نينھن نِراس،
ورتا روحن رس، ماڻي محب ملير جا.
برسيا بادل بن، سائي ساوَڪ سونھن ٿي،
ڇورين ڇڏي ڇن، ورتي واٽ ورونھن جي.
گوڙن ٿي گجڪار، وڄن ورڪا اُڀ تي،
نڪري ٿيا نِروار، ڪڪر ڪاڇي ڪُنڊ کان.
ڪڪر ٿيا جهڙ ٿيا، ٿرين ٿي ٿڌڪار،
مون ڀي پنھنجي يار، ڪيو ياد هجر ۾.
مون بن سھيليون، سري ڪيئن اوهانجي،
آهيو سڀ اڪيليون، سار نه لَڌَو ساٿ جي.
موتين پنن نه ماڪ، جان ڪِرڻا مٿن ڪڙڪيا،
ڦٿ ڦٿ ٿي ڦٿڪيا، روشن ڏِسي سج کي.
مارو مُلڪ ملير جا، مڙيئي موچارا،
واجهائي ويٺا واٽن تي، وياڪل ويچارا
تن جا سهارا آهن ابر آسري.
آهن ابر آسري، ماڻھو سڀ ملال،
پسي پنھنجي پر ۾، هيڻا ٿيئڙن حال،
سُکيا ٿين شال، سدا سارنگ سِڪ ۾.
سدا سارنگ سِڪ ۾، ڀٽائيءَ مٿن ڀال،
جان جان پَسان جوءِ ۾، تان تان تن جي ڳالھه،
ڇا جوڀن ڇا جمال، آ سونھن سراپا تن جي.
سونھن سراپا تن جي، چانڊوڪين ٿيا چھڪ،
مُرڪن ڇاٿا من، جيئن مُکڙين ٿئي مھڪ،
ٽاڪوڙا ۽ ٽھڪ، ڏين ساهه سرير کي.
ملي ساهه سرير کي، عجيبن لھي اون،
خوشيون شال وطن ۾، هِتي مارن هون،
سراپا هُجن سون، جي ڏُکيا گهارين ڏينھڙا.
ڏُکيا گهارين ڏينھڙا، ڳڻتين منجهه ڳھي،
پسي پڊ پرين جا، پين نيڻن نير وهي،
ايڏو سور سھي، وين وهامي راتڙيون.
وين وهامي راتڙيون، ڳالھيون ڪندي پاڻ،
ڏِٺائون اُت سوجهري، اُڀري سحر صبح ساڻ،
سونھن ساجن ڪاڻ، ساهه کنيائون سُک جو.
ساهه کنيائون سُک، ڏُک ڏور ٿيا ڏنجهه،
جاڳيا جوڌا جوءِ ۾، مُرڪي من پيا منجهه،
تن ڪيئن رهندا رنج، ساڻيھه سِڪ جن جي.
سانوڻ سندو سعيو، ٿيا ميگهه ملهار
پُسيا پَٽ پلر سين، وس وس ٿي وسڪار
مارن قرب قرار، مليا سارنگ سُونهن ۾
وريا وڄون واهوندا، برسي بوند بهار
سُڪا پٽ ساوا ٿيا، اَنن کوڙ خرار
سَرها ٿيا سنگهار، لٿو ڏُرت ڏيهه تان