شاعري

ڪڪر منجهہ ڪپار

پير بخش ’پياسي‘ جي شاعري ۾ جُھڙالا نيڻ به نظر ايندا، ته مُرڪن جا مرگهٽ به موجود مِلندا، هن جي شاعري ۾ جڏهن محبوب اکيون کڻي کلي ٿو ڏي ته شاعر جا سڀئي سور سَنڌا ڪيو وڃن.
هن پنھنجي شاعري ۾ اهڙا ته چِٽ چِٽيا آهن جن کي جڏهن اکيون ڏِسن ٿيون ته حيران رهجي وڃن ٿيون.

Title Cover of book Kakar Manjh Kapaar

ننڊ نڀاڳي تو ڇو نهوڙيو، جوڳي اُٿ تون جاڳ، او جوڳي!

ننڊ نڀاڳي تو ڇو نهوڙيو، جوڳي اُٿ تون جاڳ، او جوڳي!
جوڳي اُٿ تون جاڳ.
ساٿ سو سارو ستل سمورو، وڳر جي جنهن تون واڳ، او جوڳي!
جوڳي اُٿ تون جاڳ.
تن تند تپائي، من ٽڙپائي، ڇيڙ ڪو اهڙو راڳ، او جوڳي!
جوڳي اُٿ تون جاڳ.
ٻاڦ ٿي ٻڙڪي باهه ٿي ڀڙڪي، ڇيڙ ڪو اهڙو راڳ، او جوڳي!
جوڳي اُٿ تون جاڳ.
ڏکن سُکن جي سونهن کي سمجهي، جهنگ جبل جر جهاڳ، او جوڳي!
جوڳي اُٿ تون جاڳ.
هت مومل مومل ڪاڪ ويڳاڻي، اچين جو موٽي ماڳ، او جوڳي!
جوڳي اُٿ تون جاڳ.
رات اونداهي تارن جي هر، موڙ جو آهين مهاڳ، او جوڳي!
جوڳي اُٿ تون جاڳ.
ڀٽ مٿي هو ڀٽ ڌڻي ڏس، ڀلو آ جنهن جو ڀاڳ، او جوڳي!
جوڳي اُٿ تون جاڳ.
ڏياچ ڏسي ڏيهه ۾ ٻيجل، ڪيو آ ڪهڙو چاڳ، او جوڳي!
جوڳي اُٿ تون جاڳ.
جنهن سِر ڪاڻ ٻيجل ٻوليو، سُر سو سِر جو سهاڳ، او جوڳي!
جوڳي اُٿ تون جاڳ.