اچ سيج سوري تي سجائي ڇڏيون،
پيل رستن تان پٿر هٽائي ڇڏيون،
گهرا زخم دل جا سيني تي سهي،
امر زندگيءَ کي پنهنجي بنائي ڇڏيون.
پتنگ ٿي عشق ۾ سڙي وينداسون،
تار مان پار ٿي تري وينداسون،
ڀل عاشق تي هلائي مقدمون،
عدالت مان ٿي نيٺ بري وينداسون.
ڌرتيءَ جي اونداهيءَ سيني تي،
روشني جو چنڊ ٻري پيو آ،
ڪينجهر جي پاتال منجهان ڄڻ،
ڪنول آڪاس تي تري پيو آ،
تيسين پر پکيڙي پيو ڦٿڪندو رهه،
جيسين بند آهين تون پڃري ۾ قيد،
غلامي سندو طوق تنهنجي ڳچي ۾،
وڌو جنهن هي توکي نه رهندو سو صيد.
سوين جو گهڙي هڪ ۾ گهائي ته واهه واهه،
هي فن آهي جنهن وٽ ڏيڻ داد گهرجي،
محفل ۾ جنهن آ چوي اُت ڪوي پيو،
ڪنهن وسري ويل کي ڪرڻ ياد گهرجي.