شاعري

ڪڪر منجهہ ڪپار

پير بخش ’پياسي‘ جي شاعري ۾ جُھڙالا نيڻ به نظر ايندا، ته مُرڪن جا مرگهٽ به موجود مِلندا، هن جي شاعري ۾ جڏهن محبوب اکيون کڻي کلي ٿو ڏي ته شاعر جا سڀئي سور سَنڌا ڪيو وڃن.
هن پنھنجي شاعري ۾ اهڙا ته چِٽ چِٽيا آهن جن کي جڏهن اکيون ڏِسن ٿيون ته حيران رهجي وڃن ٿيون.

Title Cover of book Kakar Manjh Kapaar

سارنگ آيو سرها سانگي، آئين نه موٽي هيل، ميان!

سارنگ آيو سرها سانگي، آئين نه موٽي هيل، ميان!
جيون تنهنجو جيل.
سونهن سکن جا پل ويا وسري، ڇاجا تيل ڦليل، ميان!
جيون تنهنجو جيل.
تنهنجي درد فراق ۾ جاني، قسمت وهايا ويل، ميان!
جيون تنهنجو جيل.
ڏيهه تو ڏوريا ڏور ڏکن جا، ڪڏهن ٿيندو ميل، ميان!
جيون تنهنجو جيل.
سڀڪا ڏي پئي طعنا تنڪا، تن سان منهجنو جهيل، ميان!
جيون تنهنجو جيل.
جهوپن جهانگين پاسي ڀاڻن، ڀٽن جي ڏس ڀيل، ميان!
جيون تنهنجو جيل.
محنت جو ڏس تن مان پنهنجي، نڪري ڪيئن پيو تيل، ميان!
جيون تنهنجو جيل.
ماڻهو جو هت مول ڪو ناهي، ريل پئسي جي ڇيل، ميان!
جيون تنهنجو جيل.
هاءِ! حياتي ’پياسي‘ پنهنجي، گهڙي کن جو کيل، ميان!
جيون تنهنجو جيل.