(4)
سج جا روشن ڪِرڻا
پنھنجا پر پکيڙي
جھان سارو روشن
بنائي وجهن ٿا
جيت ماڻھو مرون
پکي ۽ پکڻ سڀ
آکيرن مان نِڪري
جهرجهنگ وڃن ٿا
آءٌ خيالن ۾
پنھنجي مستان رهان ٿو
اچانڪ ڪنھن اسڪول جو گهنڊ
ٽَن ٽَن وڄي ٿو
منھنجي خيالن جو سلسلو
ٽُٽِي پوءِ وڃي ٿو
جڏهن ڪنھن جو ٻار
پنھنجو ٿيلھو کڻي
هو اسڪول وڃي ٿو
منھنجو رُٺل پٽ
مون سان پرچي وڃي ٿو
تڏهن ياد وطن
مونکي اچي ٿو.