ڪو گيت چوان يا نظم لکان ان ۾ تنهنجي ڳالهه ڪريان،
موت کي پاڻ مات ڪري سقراط ٿي ويٺو زهر پيئان،
سونهري سج جي ڪرڻن جي پرهه ڦٽي هي باک به ساءِ،
ڌرتي کان آڪاش سا ڦهليل لال لهو جي لاٽ آ ساءِ،
جسم جسم جي عضوي عضوي ڦوٽون جن ۾ ڦارون آهن،
لال لهو سو شفق جو رنگ تو مون رت جون لارون آهن،
چمن ايندي منجهه بهار تنهن سان مان نڀائيندس،
پن پن ٽاري مکڙي مکڙِي ڀونئر ٿي تن کي کلائيندس،
شاخ شاخ تي بلبل وانگيان ٽيڙو ٽيڙو ڳائيندس،
وڻ وڻ ڪوئل ڪو ڪو بنجي جوڳي سڀ جاڳائيندس.
اک اک آلي ڳل ڳل ڳوڙها موتي جن جو ميڙ،
پن پن ڄڻ پئي سحر صبح جو ٽپ ٽپ ٽپڪي ٽيڙ،
گل ڦل ٽاريءَ پوپٽ تن تي ڀونئرن جا ڏس گهيرا،
ڪيئن ٿا چوسين رس سي تن جي ڏينهن ۾ ڪيترا ڀيرا،