شاعري

ڪڪر منجهہ ڪپار

پير بخش ’پياسي‘ جي شاعري ۾ جُھڙالا نيڻ به نظر ايندا، ته مُرڪن جا مرگهٽ به موجود مِلندا، هن جي شاعري ۾ جڏهن محبوب اکيون کڻي کلي ٿو ڏي ته شاعر جا سڀئي سور سَنڌا ڪيو وڃن.
هن پنھنجي شاعري ۾ اهڙا ته چِٽ چِٽيا آهن جن کي جڏهن اکيون ڏِسن ٿيون ته حيران رهجي وڃن ٿيون.

Title Cover of book Kakar Manjh Kapaar

عشق سمنڊ،

عشق سمنڊ،
حُسن دريا، نينهن نرمل،
پيار چنڊ.

روشن چراغ،
ڪنهن هي ٻاري، جسم جا ساري،
مٽايا داغ.

وائي ٻڌي وات،
سُر سنگيت جي، مست ڌُنن تي،
درد نه رهيو ذات.

آئي ڏياري،
راهه تڪيندي، سامونڊين لاءِ،
روئي وڻجاري.

ڪهڙِيون عيدون،
پنهنجي پراون، رهيون نه آهن،
دلبر ديدون.

شام شفق جو،
آڪاس تي ڇانيل اهڙي لڳي ٿي،
باهه جو شعلو.

ڪِري پيو ڪانگ،
گن فائر تي، ماٺ ماحول ۾،
مچي ويو سانگ.

شاعر جو تخيل،
سوچ فڪر جو، موجزن دريا،
جنهن جو ناهي بدل.

ڏار تان ڳيري،
اوسيئڙي منجهه، موٽيو نه ڳيرو،
ٿي پئي ڍيري.

جوڳي ڍارو،
پَٽ مڻڪا ڇڏيا، چيائين پُٽ،
ملندءَ پيارو.

الٽرا سائونڊ،
اٽ شوز ٽو بيبيز،
بوٿ آر بائونڊ.

بي روزگاري،
عجيب حسرتون، جهوليون خالي،
بک بيماري.