(3)
ساجهر صبح جو
هيرن جي جهوٽن
تي غنچا ۽ گُل ڦُل
ٽِڙي رقص ڪن ٿا
باغ خوشبوءِ سان سارا
مھڪي پوَن ٿا
آءٌ فطرت جا نوري
نظارا
تڪيندي تڪيندي
خيالن ۾ پنھنجي
گُم ٿي وڃان ٿو
اچانڪ مسجد جي
مينار تان ڪنھن
ٻانگ جو آواز بُلند ٿي وڃي ٿو
جڳ جاڳي اُٿي ٿو
سربسجود ٿئي ٿو
هي آواز مِٺڙو
ماڻھو ماڻھو جي مَن ۾
جڏهن رچي وڃي ٿو
تڏهن ياد وطن
مونکي اچي ٿو.