سُر سورٺ
جاجڪ جهوناڳڙه، سُرندي آيو ساڻ،
سورٺ تنھنجي ڪاڻ، گهورون گهري سرجون.
گهورون گهري سرجون، ڏياچن ڪين ڏڪار،
ڪنھنجا ڪنڌ ڪپار، ڪپي ڪپيندي ڪيترا.
سِر گهوريو سُھاڳ لئه، چارڻ چوريو چنگ،
هڪ هڪ هت اڙٻنگ، اُڇلي وجهندو آڳ ۾.
اُڇلي وجهندو آڳ ۾، سڙي ٿيندو رک،
هوند نه اهڙا لک، هجن سِر گهوري ڇڏيان.
چارڻ چوري چنگ، ڪُلھي پائي ڪماچ،
ڪاڻ راءِ ڏياچ، صدا هنئين سِر جي.
صدا هنيئن سرجي، ٻيجل ٻولائي،
نارين نمائي، ڏِنا سِر ڏياچ کي.
سِر وٺي سرهو ٿيو، نارين وجهي ناڏ،
اُنيراءِ جي آڏ، سورٺ ڦريو سُک تو.
سورٺ ڦري سک، پاڻ نه سُتو سک سين،
ڏنڀائين پوءِ ڏک، ڏِسي ڏان ڏياچ جو.
ڏِسي ڏان ڏياچ جو، گهر گهر ٿيو ماتم،
ته هھڙو سخي حاتم، ڏِٺو نه ڪنھن ڏيھه ۾.
سورٺ سندءِ سونھن، اُنيراءِ اُلجهايو،
تان پوءِ ٻيجل، تندن تپايو،
ڪامل ڪمايو، ڪپي ڪنڌ قريب جو.
اَنيراءَ سندءِ انڌ، سورٺ سونھن سندو،
اهڙو ڪو ڪنڌ، ڏيندو ڏيھه ڏياچ ۾.
سورٺ ڪاڻ ڏياچ، چت چاهه ڏِني چارڻ،
نه ته ڪير ڪنھنجي ڪارڻ، سِر ڏي هڪ سئن ۾
تو سُئو راڳ، سکڻو ڀائنج ڪيم سو،
پَسي سراپا آڳ، هرڪو ٽپي مچ ۾.
جنھن به ٻڌي ڏيھه ۾، تند تنھنجي تان،
سرندي مٿان جان، سِر ڏيئي سُرهو ٿيو.