سون سريکن سپنن تي،
چانديءَ جا چمڪار ڏسو،
پيار پريت جي راهه ۾ حائل
دوکي جي ديوار ڏسو.
چيڙ چڳن تن کِکِي هاڻا،
گندرين مک ڄڻ موتي داڻا،
اوچن اوچن محلن ۾ پر،
سوڍين جا سينگار ڏسو.
نرمل ناري سندر سياڻي،
تنهنجي ڪهڙي قرب ڪهاڻي،
ڪاغذ جي چند ٽڪڙن وڪجي،
وينگس وچ بازار ڏسو.
ديس ڏکي جا بکيا ماڻهو،
انگ اُگهاڙا ڏکيا ماڻهو،
تن جا نقش نگار ڏسو،
فطرت جا شاهڪار ڏسو.
سينو ڌرتيءَ جو ٿا چيري،
هر هلائين اَن اُپائين،
پورهئي تن جي محنت تي،
پاپين جا پرڪَار ڏسو.
رستن تي جي پٿر لاهين
ڪئين ٿا ڦيٿا سي ڦيرائين،
بت جو پنهنجي رَت سڪائين،
ڇا تن جو آ سهڪار ڏسو،
بستي بستي شهر شهر ۾،
جو به پسين جو به ڏسين ٿو،
ماڻهو جو سو جوڙيل سارو،
جڳ جو هي جنسار ڏسو.
گلشن ڪنڊا سارو صحرا،
جيون پنهنجي دک جو دريا،
نالو سک جو جنهن ۾ ناهي،
اجڙيل سو سنسار ڏسو.
گل ڦل باغن ۾ ٿي ڳولي،
شاخشاخ تي بلبل ٻولي،
ڪو نه اچي هت ڪو نه ٻڌي ٿو،
تن جي تند تنوار ڏسو.
دل جي پيڙائن جو پياسي
ڪنهنجي پاند پرو ڪو ناهي،
سوچ لوچ جي دنيا هن ۾،
پنهنجا ڀي ويچار ڏسو.