ڪوڙا سڀ دنيا جا رشتا ڪير ٿو ڪنهنجي ڪاڻ جيئي،
هر ڪو لڙڪ اکين مان پنهنجي ڳاڙيو پنهنجا پاڻ پيئي،
طوق گلي زنجير ڪلهن ۾ مون تنهنجي خاطر پاتا آهن،
چور چوي غدار چوي ڪو پنهنجا اَڻ مٽ ناتا آهن،
تنهنجا کيٽ ڏسي رت ريٽ محبت منجهه مستانو آهيان،
تنهنجي سرخ زمين جي ريزن جو صدين کان ديوانو آهيان،
هي ڌرتي منهنجي سرتي جا پنهنجن کان مون پرتي آهي،
مياڻيءَ جي ميدان ۾ ساءِ هوشوءَ کان مون ورتي آهي،
روح جسم ٽٽي به سگهن تو بن مون ڪيئن سرندي سنڌ،
جيسين جوءِ ۾ جيئرا جوڌا ڪير چوي ٿو مرندي سنڌ،
چارڻ چنگ چڙها سڀ چور، جو به گهرين اڄ ٻيڄل ٻول،
ڏياچن ڏيهه ناهي ڏڪار ڪرندا ڪنڌ سوين جهل جهول،
منزل منزل ماڳ ڏي موٽي ڳوليندو پيو سڀڪو راهه،
توتان پنهنجي جان کي گهوري، پاڻ ڇڏيندو پنهنجو ساهه،