تنهنجي سيني تي سنگينن،
گولين جي برسي برسات،
باهه جا شعلا تجلا بڻيا،
ڏينهن ٿيو وئي گم ٿي رات.
سنڌو ساگر ڪنڌي ڪونڌر،
پير تو پنهنجا کوڙي ڇڏيا،
لٺين جي ڪرڪاٽ تو وچم،
جان ڏئي سر ڦوڙي ڇڏيا.
تنهن جي رت جي ريٽا سان اڄ،
آزاديءَ جي جرڪي جوت،
جيت امر ويئي تنهنجي بڻجي،
پرزا رهزن جو ٿيو بوت.
طوق گلي زنجير هئا تو،
زور بازو تن ٽوڙي ڇڏيو.
عزم همت طاقت سان رخ،
طوفانن جو موڙي ڇڏيو.
جاڳيا ماڻهو ديس جا تنهنجي،
آمر جو ڄڻ ٿي ويو موت،
ڪڇون وانگر ريڙهيون پائي،
پاڻي پيو ڄڻ ٿي ويو فوت.
ظلم سٺو جنهن ويلي هو تو،
روشن صبح سحر پئي جاڳي،
ڪليون کڙيون مکڙيون مرڪيون،
گلشن ۾ ڄڻ پهر پئي جاڳي.
سورج جي سنهري ڪرڻن تي،
ڪنول ڪوماڻو آهي جاڳيو،
ڪوڻي گل اڄ خوشبو ڇانئي،
ڪينجهر مليو مان آ ساڳيو.
هٿ ۾ تنهنجي جا آ مشعل،
تنهنجو تون ئي پاسبان،
تيسين جلندي ٻرندي رهندي.
جيسين تو منجهه سڌ سمان.
سچ جي روشن راهن تان،
جو جو هليو مانِ تنهن پاتو،
تو به ساٿي لوچي سوچي،
جوڙي جڳ سان ڇڏيو ناتو.
ديس لاءِ سڀ ڪجهه پنهنجو ڏيئي،
اوچو جڳ ۾ نام ڪيو تو،
چوٿين مارچ سورهيه سنڌ جا،
ساري سنڌ سلام ڪيو تو.