نه رهندا تخت و تاج هاڻي زماني ۾
لکي ڇڏ هي ڳالهه پنهنجي فساني ۾
بهارون اينديون آهن سدا گلشن ۾
ٽڙندا ناهن گل ڪڏهن ويراني ۾
عقل چرخ ٿيا دولت جي نشي ۾
تصوير غربت جي آئي نظر ديواني ۾
پنهنجي پيار جا رشتا ازل کان اٽل
ٽٽي نه سگهندا هاڻي ڪنهن بهاني۾
موکي اپٽيا مٽ ڪڙي ۽ قاتل جا
متارا پي آيا وري مئي خاني ۾
گيت هي ناهن ڪن لفظن جا محتاج
هيرن جي ناهي کوٽ پنهنجي خزاني ۾
شمع جلندي رهي ٿي هميشه جوت لاء
عجب عادت آ سڙڻ جي پرواني ۾
چٽي هڻ تون ڀلي نشتر ديد جا
دل تري تي رکي اٿم نشاني ۾
شعرن کي تون منهنجي ڇا تڪيندي
ڀري ڇڏيم سارا رنگ هر تراني ۾
مٽي جنهنجو آهيان پياسي خمير
سر انهي تان ئي ڏيندس نذراني ۾