پربت جيڏي رات ڪٽڻ لاءِ،
غفلت ڇڏيو اوهين به جاڳو.
ڌرتي هن جي سيني تي جيئن
اڀري سج ڪو نئون سڀاڳو.
اجهو هو اُڀرو وهائو تارو،
موڙ موڙ جو آهي مهاڳو.
تدبير تي تن جي فخر آ مونکي،
ڳنڍيو به محبت جو جن آ ڌاڳو.
سهڻي ڏس پئي ڪاهي ڪنن ۾،
ڏني نه جنهن پٺ آهي آڳو.
پاڻ ٺهون جڳ جوت جلي،
پوي ٿي جيڪر سون تي سهاڳو.
جس آ تن جي همت کي جي،
ڏين ٿا رت ڪڍي اوجاڳو.
سچ جي ويڙهه مان ڪنڌ ڪڍائي،
ڪارنهن جو تنهن منهن تي راڳو.
نانگ ويندو ڪيئن نڪري ورمان،
لوڙهه هجي ڪنهن هٿ ۾ پاڳو.
سوچي سمجهي سڃ ۽ رڃ ۾،
پنڌ پريم جا پياسي جهاڳو