سارو سماج،
بگڙيل بگڙيل، ڪير ڪندو هت،
تنهنجو علاج.
وڻ ٽڻ ٻوٽا،
بن سانوڻ جي، ڏس آهن بيٺا،
بوتا بوتا.
پيئي تنواري،
خاموش فضا ۾، عارمڪڙي،
سانوڻ ساري.
جڳ جي سونهن،
ائٽم جا ڏس، دور گگن ۾،
ڪارا دونهن.
درد دکيڙو،
مرڪي من ۾، بلبل ڳٽڪو،
ٽيڙو ٽيڙو.
ڀَت جا جاکوڙي،
ڏين ڏيکاءُ، سڏجن صوفي،
کوٽا کاهوڙي.
مڙي آيا مچ،
اُت پروانن جو، شوق ڏسي ڪو،
سڙيا مٿي سچ.
چمڪن تارا،
جهرمر جهرمر، رات اوندهه جو،
ڪيڏا پيارا.
ٽڪر ٻڌڪا،
اچي ڏسي ڪو، سنڌوءَ ڪپ تي،
قديم اسٽوپا.
سوني ڀٽ تي نيل،
ڪنهن اونداهي جي، اوٽ ۾ ويهي،
ٻاريو آ قنديل.
چاهت جو چمڪاٽ،
پورب کان ويئي، پڇم پکڙي،
لال لهوءَ جي لاٽ.
پُسي ڳاڙها گل،
پليجي جي سوچ، وقت جو آواز،
صدين جا هُل.
پنهنجو ڀاڳ سڀاڳ،
ڪوئي نه تنهن ۾، ڪو ايندو ڦيرو،
جيسين جيون جاڳ.
تِن جي ٿيندي، جيت،
ساز سُرن تي، جي ڀي ڳائيندا،
آزادي جا گيت.