زمانو اڳتي ايترو اڳتي اڳتي،
مڪان لا مڪان جيترو اڳتي اڳتي،
ٻڌائي سگهندو ڀلا ڪوئي انسان،
انسان اڄ آ ڪيترو اڳتي اڳتي؟
دونهين درد جي جا دکي آهي دل ۾،
اَٿم پَڪ سا اڳتي وڌي لاٽ ٿيندي،
ڪَڪر جي دونهاٽيل ڏسين ٿو اُڀ ۾،
اِجهو ڄاڻ ويندا وري واٽ ٿيندي.
ستم سهندي به منهنجو فقط ڏوهه هي آ،
مان مسڪين بيوس جو نادار آهيان،
رکي پيٽ بُکيو ڏئي رت ٻين کي،
زماني سان پوءِ ڀي وفادار آهيان.
مون ته ڪَئي ڀلا جي محبت،
تو ڀلا ڪنهن کان پڇيو،
چئو کڻي مان هُيس بي خبر،
دل لُڇي ٻيو ڪنهن ڪڇيو.
شعلو حُسن جو ٿو زلفن کي چيري،
اِجها ٿي مچي ڄڻ ته هر جا قيامت،
ڪنول جو کڙڻ ڀي تبسم آ ان جو،
کڻي نيڻ نهاري ته برپا قيامت.