شاعري

ڪڪر منجهہ ڪپار

پير بخش ’پياسي‘ جي شاعري ۾ جُھڙالا نيڻ به نظر ايندا، ته مُرڪن جا مرگهٽ به موجود مِلندا، هن جي شاعري ۾ جڏهن محبوب اکيون کڻي کلي ٿو ڏي ته شاعر جا سڀئي سور سَنڌا ڪيو وڃن.
هن پنھنجي شاعري ۾ اهڙا ته چِٽ چِٽيا آهن جن کي جڏهن اکيون ڏِسن ٿيون ته حيران رهجي وڃن ٿيون.

Title Cover of book Kakar Manjh Kapaar

بستي بستي شهر شهر ۾،

بستي بستي شهر شهر ۾،
ماڻهو ماڻهو آ مجبور!
دنيا هنجو ڏس دستور!

ڪِن جي عادت شوق شرارت،
ڪو ڪو سهندو رهي ٿو سور!
دنيا هنجو ڏس دستور!

ڪي پيا کائين ڌِڪا ٿاٻا،
ڪي ڪي مستي منجهه مسرور!
دنيا هنجو ڏس دستور!

ساهه مُٺ ۾ تڙپي بُک ۾،
ويلي ويلي لاءِ وهلور!
دنيا هنجو ڏس دستور!

نهٽڻ اُس ۾ ڪاٺ ڪُلهن تي،
ڌڳي ڄڻ پيو ڪوئي تنور!
دنيا هنجو ڏس دستور!

دل آ زخمي سينو گهاءُ،
اکڙيون اَشڪن جو مذڪور!
دنيا هنجو ڏس دستور!

انگ اُگهاڙا دوڙ دڌڙ ۾،
بنجي ڪيئن ويو آ محصور!
دنيا هنجو ڏس دستور!

غم جي دريا درد جي پيڙا،
منجهه جو ڦاٿو ٿي ويو چور!
دنيا هنجو ڏس دستور!

اهڙن حالن هوندي پوءِ ڀي،
ڪنهن کي ناهي ڪوئي شعور!
دنيا هنجو ڏس دستور!

وقت جي آيو ’پياسي‘ سارا،
منهن ويا ڦيري ٿي مفرور!
دنيا هنجو ڏس دستور!