سُر مومل راڻو
مومل کي مجاز جو، چؤڏس چٽاڻو،
روح اندر راڻو، مُرڪي پيس من ۾.
مومل کي مجاز جا، من اندر ماڻا،
پسي سونھن راڻا، سوڍيءَ آيا سھاڳ لئي.
مومل جي حُسن جي، هر هنڌ ٻُجهي هاڪ،
جي ڪهي آيا ڪاڪ، سي موٽي ويا نه ماڳ ڏي.
مومل جي حُسن جي ڪاڪ مٿي ڌاڪ،
چڪي پين چاڪ، جي ويا سي وڍيا.
تون جي ڀانئين راڻا، سا رتي روح رهاڻ،
من من منجهه ڪاپڙين، مُرڪن موتي داڻا،
اگهيا سي سياڻا، جن جي سِڪ سڀاڳ لاءِ،
اچي ڪاڪ ڪنڌين، روح ريجهائي راڻا،
مومل سين ماڻا، تو مناسب ناهن مينڌرا.
سوڍا تو سھاڳ لئي، ويٺي واجهايان،
سڀ ڪجهه لُٽايان، جي موٽي اچين ماڳ تي.
جنھن تـڙ گجريون، مينڍا چندن ڌون،
جن ورتا ويھي واس، سي سانول رتو رون.
هينئڙي هول هون، سوڍيءَ جي سھاڳ لاءِ.
ڪنڌيءَ مٿي ڪاڪ، جِت ڪنول ٽڙن،
اُت شھزادن، سوڀون ڏين سچا ڌڻي.
هلو هلو ڪاڪ تڙين، جِت پلجن پيار،
نڪو شوق نڪو شڪار، سڀڪا پسي پرين کي.
هلو هلو ڪاڪ تڙين، جِتي عشق عام،
نڪا صبح نڪا شام، سڀڪا پسي پرين کي.
مومل کي مجاز جا، اکين تکا تير،
چٽيو وجهن چير، سدا سانڀئيڙن کي.
ڪيئي ڪنڌيءَ ڪاڪ، جوڳي آيا جوان،
سڀڪنھن مدي من ۾، مومل ٿيان مھمان،
اِي آگي جو احسان، راڻي ڪيو روح تي.
تو بِن ساري رات، ساعت ڪين سري،
اندر جو اندر ۾، ڳڻتين منجهه ڳري،
مومل پاڻ مري، ويندي درد فراق ۾.
اکين ڏيئي ٻانھن، بيٺس دري اوٽ،
ايندو محب ملڻ لاءِ، چانگي چڙهي چوٽ،
متان منھنجا گهوٽ، دِل لاهين ديس ۾.
ڪيئي آيا ڪاپڙي، ڪنڌي مٿي ڪاڪ،
ٺاهه مڪر فريب جا، ظاهر هئا خطرناڪ،
منجهان تن بيباڪ، راڻو رسيو ماڳ تي.
راڻي سندي سيڄ، جان چنچل ڪئي چاڳ،
تن ئي تو ويراڳ، ڏِنو آهي ڏُکن جو.
نيڻن ننڊ نڀاڳ، تان پرهه ڦُٽي باک،
سومل ڪھڙي ساک، ڏيان راڻي روح کي.
صبح ساجهر هير، گُهلي آئي چمن ۾،
مون ٿي تکو تير، کُتو آهي من ۾.
راڻا تنھنجي ڪاڻ، سورن منجهه سڙي،
مومل روح رڙي، ڏِني دانھن درد جي.
گلن ڦُلن سيج، تو بِن آهي اُداس،
ويچاري وشواس، ڏيندو ڪير ڏکن ۾.
ڪاڪ ڪيئن نه ڪُنڊ، راهي مون رڻ رات،
وجهي گهايل گُهنڊ، ساٿي ڇڏءِ سڃ ۾.
ڳاريم ڳوڙها ڳل، نيڻن نچوئي نور،
مونکي تنھنجو پور، پرين پيو پرديس ۾.
تو بن ڪھڙي ڪاڪ، جا بڻي آهي بن ۾،
تَن ۾ اٿم ڇَاڪ، موٽي محب ملڻ جو.
دونهاٽيل جن دِل، جاڳي ناهي جوت،
مٿي تنھن آ موت، جيئري هن جھان ۾.
مومل ويو ماڳ تان، راڻو رُسي رات،
اي نه سمجهي بات، سومل سگهيو سپني.
تو جو سمجهيو ساٿ، سومل سندم ساڻ،
توئي روح رهاڻ، پرين پسيم پيار ۾.
راڻي ڏِنا رنج، مومل مکر تنھنجي،
سومل هڻي هنج، هوت وڃايئي هٿن سان.
جان رُسي ويو، تان موٽي آيو ته ماڳ،
ڪھڙي ننڊ نڀاڳ، مون وڃايو مينڌرو.
موٽي آ ماڳ، توبِن سکڻي سيڄ،
ويچاري ويڄ، ڪندو ڪير طبيب ٻيو.
جي ڪاڪ ڪڪوريا ڪاپڙي، سي اڄ نه اوطاقن،
ڪانھي ڪاٻي دلين، پسڻ لئي پرين جي.
راڻا تو رهاڻ جون، ڪجن ڪھڙيون ڳالھڙيون،
سڪن ٿيو سھاڳڻيون، سوڍا سندءِ ساٿ لاٰءِ.
جان جان منزل ماڳ، تو جو ماڻيو مينڌرا،
مومل جو سومل سين، سمجهي سگهئين نه چاڳ،
ويچاري ويراڳ، ڏنئي ڪھڙي ڏوهه ۾.