ڦليلي
بن تنهنجي سارو شهر هي آ ويران،
ويران ويران سُنسان سُنسان
تنهنجو هر نظارو ڪيڏو نه پيارو،
منهنجي دل آ ورتو جنهنجو سهارو،
تنهنجي موج جي مستي گهائل گهائل
سندءِ وهڪرن ۾ منهنجو روح سمايل
هتي سيني سورج ڏسي عڪس تو ۾
ڪيو ڪئين ٿي ڪرڻن اُتي رقص تو ۾
اوندهه رات جي ۾ جي پاڻي تي پاڇا.
ٿي تارن ڪيا تن تي جرڪي تماشا.
اُتي چانڊوڪيءَ ۾ حسن حور جو تون.
اُفق مهل آهين دريا نور جو تون.
ڪنارا تنهنجا ٻئي ساوڪ سان سڀ تر
وڇائي ڇڏي ڄڻ آ فطرت جي چادر
هڪ بار گهري نظر تو وجهڻ سان
وڃن ٿي ٿا غم دور توکي ڏسڻ سان
ڪنڌي تو ڪناري اڏيل الڦليلي،
ويهڻ ساڻ دل ات ٿئي خوش اڪيلي.
تنهنجي پيار مونکي ڏنو نئون جنم آ
منهنجو ساهه سر صديقي توتان صنم آ
منهنجي دعا آ توکي سنڌوءَ جي نياڻي
هجين شال شا داب آباد سياڻي
هتي رنگ پياسي نيٺ رچندا
سدا پيار وارن جا ميلا ٿي مچندا.