شاعري

ڪڪر منجهہ ڪپار

پير بخش ’پياسي‘ جي شاعري ۾ جُھڙالا نيڻ به نظر ايندا، ته مُرڪن جا مرگهٽ به موجود مِلندا، هن جي شاعري ۾ جڏهن محبوب اکيون کڻي کلي ٿو ڏي ته شاعر جا سڀئي سور سَنڌا ڪيو وڃن.
هن پنھنجي شاعري ۾ اهڙا ته چِٽ چِٽيا آهن جن کي جڏهن اکيون ڏِسن ٿيون ته حيران رهجي وڃن ٿيون.

Title Cover of book Kakar Manjh Kapaar

دل جا دک درديلا آهن

دل جا دک درديلا آهن
رستا سڀ پٿريلا آهن
مستي مڌ جي سودو سر جو
موکي مٽ زهريلا آهن
تند تنبوري ڇيڙي ڇڏيا
ٻيجل ساز سريلا آهن
ڪينجهر ڪپ تي ڄام تماچي
نوري نيڻ نشِيلا آهن
راهه وفا ۾ خون عشق جا
ذرا ذرا چمڪيلا آهن
پنڌ پڇائي مور نه موٽن
جوڌا ڇا جوشيلا آهن
رم جهم بادل بر ۾ برسن
ڪهڙا ڏس ڦڙتيلا آهن
آس انهي ۾ من ۾ ٽڙيا
گل ڦل رنگ رنگيلا آهن
بيت ڀٽائي وائي جا ور
ڪيڏا روح رسيلا آهن
پيار پياسي ڌرتي هنجا
پنهنجا حيلا وسيلا آهن.
