گهائل گهڙي هڪ گوندر ۾ گهارين،
ته منزل تنهنجي توکي توڙ ڏيندي،
فڪر جي هي رفتار وڌندي رهي جي،
ته هر سوچ توکي نئون موڙ ڏيندي.
پيار جنهن کي تون سمجهين سو زهر،
مون به پيتو تنهن کي امرت آهي سمجهي،
ساجن دل ۾ پائي توکان جا ورتي،
هن زماني کان هي نفرت آهي سمجهي.
ڪو زمانو هو تو مون گڏجي ويهي،
پيار محبت جا ٿي پنهنجي گيت ڳايا،
هر قدم تي ساٿ پنهنجي زندگي جو،
ناتا سارا نينهن جا پنهنجي نڀايا.
هي حسين مرڪندڙ بهارن جا مزا،
تيستائين تننجو رهندو تاحياتي توڙ هي،
تو چيو ٽُٽي نه سگهندا پيار جا هي سلسلا،
جيستائين پنهنجو ساٿي قائم آ جوڙ هي.
احساس محبت جو هي تنهنجو منهنجي دل ۾،
ڇو درد بنجي رهجي ويو آ هي مبهم،
تو بنان منهنجا پرين تون ئي ٻڌائي،
ڪيئن ڇُٽي سگهندا ڀلا دل جا زخم.
گلشن هوندي منجهه بهارن ڇو؟
هتي هرڪو ٻوٽو اڃا خار آ،
رهي يار سگهيو اميدن سهاري،
ڪڏهن ڪنهنجو ڀلا پيار آهي.
سِر راهه سڀ ڪجهه ڇڏيم پنهنجو لٽائي،
ان لاءِ روح منهنجو تولاءِ رڙي ٿو،
کڻي تون ئي ٻڌائي اي جان تمنا،
ڀلا ڪير ائين ڪنهنجي لاءِ ڪري ٿو.
ڪليون جي ڏسين ٿو ڪومائل ڪومائل،
رهيون جي خزائون ڊهي هيٺ پونديون،
وريا واهوندا جي ته اينديون بهارون،
مکڙيون پوءِ مرڪي کڙي نيٺ پونديون.
چنڊ چوڏهين جا چمڪي آڪاس تي اچ،
تنهنجي سونهن ساجن سندو عڪس آ،
ايامن کان تنهنجي انهيءَ روشني تي،
ستارن به موهجي ڪيو رقص آهي.
زندگي تي ڀروسو ڀلا ڪهڙو ڪبو يارو،
جهان هن ۾ ڪجهه نه ڪجهه ڪري وڃبو،
ڪري ماٺ ويهڻ ڪانئرن جو آ ڪم،
جي هاڻي رهبو ته مڙس ٿي رهبو.