سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن سلسلي جو نئون ڪتاب ”ڪڪر منجهه ڪپار“ اوهان اڳيان پيش آهي. هي ڪتاب نامياري شاعر پير بخش ”پياسي“ جي شاعريءَ جو مجموعو آهي.
پير بخش ’پياسي‘ جي شاعري ۾ جُھڙالا نيڻ به نظر ايندا، ته مُرڪن جا مرگهٽ به موجود مِلندا، هن جي شاعري ۾ جڏهن محبوب اکيون کڻي کلي ٿو ڏي ته شاعر جا سڀئي سور سَنڌا ڪيو وڃن.
هن پنھنجي شاعري ۾ اهڙا ته چِٽ چِٽيا آهن جن کي جڏهن اکيون ڏِسن ٿيون ته حيران رهجي وڃن ٿيون.
هي ڪتاب ساحل پرنٽرز ۽ پبلشرز حيدرآباد پاران 2018ع ۾ ڇپايو ويو آهي. ٿورائتا آهيون پياري مور ساگر جا جنهن ڪتاب سنڌ سلامت ڪتاب گهر ۾ اپلوڊ ڪرڻ لاءِ موڪليو.
محمد سليمان وساڻ
مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
books.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
لاڙ جو لازوال شاعر پروفيسر پير بخش پياسي
پياسي جي شاعري جا دلچسپ موضوع
درد جي شهر جو انمول شاعر پياسي
اڃا ڪي آهن، ڪل جڳ ۾ ڪاپڙي
فطرت جو شاعر سائين پير بخش پياسي
پير بخش پياسي جي شاعري سنڌي ادب لاءِ انمول تحفو
اڌ صدي جو فطري شاعر پيربخش پياسي
نيڻن ڪيئن نه نيروهي، ڪڪر منجهه ڪپار
درد دکن جي دنيا هن ۾، جيءَ کي پنهنجي جهوريون سائين!
رُت آئي سانوڻ جي ڏس، کيٽ خوشي مان کيڙ ميان!
پلجي نپجي گهاريون جِت مون،
سڀ ڪنهن دل ۾ گوندر گهاءُ،
نيڻن مان تون نير نه هاري، موتي ائين نه رول، ساءِ!
پِرهه ڦٽيءَ جو شاخ شاخ تي، پکين پرڙا سوريا، ساءِ!
سارنگ آيو منڊل منڊيا، ميگهه ٻَڌا اڄ موڙ، ميان!
فڪر جي اهڙي دؤر انهيءَ ۾،
هري هينيئ ۾ هر ڪنهن جي ٿي، هوشوءَ جي هت هاڪ، ميان!
جاڳي اٿندا، تنهنجي لهندا،
رات اونداهي منجهه پسي مون، چنڊ سندءِ چانڊاڻ، الا!
انتظار جي تلخ گهڙين ۾، مون تنها رات وهاڻي، ساءِ!
جهوناڳڙهه جي جوءِ ۾ جا جڪ،
سيج سنواري ويٺي آهيان، ساجن تنهنجي ڪاڻ، الوميان!
ڪٿ وسي ٿي هستي تنهنجي، توکي خبر نه ڪائي، پيارا!
وَر وَر ڏيئي روئي وڇن کي،
پنهنجي ساهه کان پيارو مونکي،
ڪنهن پئي لُڙڪ اکين مان ڳاڙيا، مون پي موتي ميڙيا، ساءِ!
راز تون کول، عشق جا ظاهر، چپ چري ڪجهه چور، ميان!
وئين نه موٽِ آئين هيڪر، مند به موٽي آئي، پيارا!
نيٺ ته ڪيئن چاهت جو، چپ چاپ چريو هي چنگ، ميان!
ڪارونجهر ڪور منجهان ڪيئن،
آڳ جي شعلن منجهه جلي پيو،
ننڊ نڀاڳي تو ڇو نهوڙيو، جوڳي اُٿ تون جاڳ، او جوڳي!
وِک وِک ۽ هر موڙ تي پنهنجي،
سارنگ آيو سرها سانگي، آئين نه موٽي هيل، ميان!
سانوڻ آيو تون نه جو آئين، ساجن بن تو ڳارا، پريتم پيارا،
ڪنهن ڪنهنجي ڳالهه کي ڳايان،
ويري وقت سان جوٽي جنگ، ڪر جاني سوچ ويچار،
مون ٿيو گهارڻ توسين حياتي،
تنهنجي پيار جنهن هي ڏني زندگي آ
انسانيت بربريت جو نشانو آ
نه رهندا تخت و تاج هاڻي زماني ۾
اسان کي سڄڻ جي پيارو ملي پئي
زخم سيني جا پنهنجي نيارا لڳا
ڇو ٿي ڇنين تون ڇوري پوتيءَ مٿان ستارا
پار منزل تي ئي پنهنجي پاڻ ٿو پڄڻو پوي
ڪنهن جي ياد من منهنجو تڙپائي ويٺي
جڏهن قيامت سر تي ٿي نازل آ يارو
جڏهن چنڊ چوڏهين سندي رات ٿيندي
تنهنجو روح جيسين پرين پاس رهندو
اڱڻ منهنجي آئين ته دل شاد ٿي ويو
لفظ ايئن مونسان دوستو هٿ ونڊائين ٿا
دُلارن سان ڳالهيون اسين بي ڪنداسون
طلسم مڪر جا ٽوڙڻ چاهيان ٿو
سنڌڙي کي جڳ مڳائي سگهو ته ساٿ ڏيو
بزم ۾ تنهنجي اچڻ چاهيان ٿو
آئيني ۾ وار سنوارين ٿا ماڻهو
جهان سارو سُورن جو سامان سوچ
بد نصيبن جي ڪجي ڪهڙي ڳالهه
هيٺ زمين مٿي آسمان آ زندگي
ڏينهن ٻه هوندو جوڀن مون سوچيو نه هو
هر راهه جا آهن راهي نرالا
جي جلائي تو پيارا اجهايا چراغ
رت سان ڪيئن ٿي راند ڪڏي تو
ڪڏهن نه بنواس موڪليندس توکي
ڳالهه اهڙي ڪجي تن تڙپائي ڇڏي
توهان پنهنجي زلفن ۾ گجرا سجايا
ڏنا توکي جي مون سنيها مسافر ياد سي رکجان
آءُ ته جيون ڳائي گهاريون،
سنڌڙي تنهنجو سينگار جنت ملير ٿي
زمين ۽ زمان کي ڏڪائي ڇڏيوسين،
سڙي سڃ ڪنهنجو اگر ٿيو تگر،
هتي هر ڪا چيز لڳي ائين پئي روڳي،
ڦليلي ڪناري وڻ اَملتاس هيٺان،
ڌرتيءَ اُت ٽاڪ منجهند جو،
سنڌڙي تو ۾ سنڌو جا نه آثار هجن ها،
تون آءٌ پرين تون آءٌ پرين،
موسم بدلي آيو بهار_ تون به هلي آ منهنجي آتڻ
علم بن ڏکن جو ڪو ناهي علاج،
هجين تون دنيا ۾ آزاد سنڌڙي
هي لاش محبت جو اڳيان تنهنجي پيل جو،
منزل تي پنهنجي دم پٽي پوءِ مسڪرايو دوستو،
پنهنجو نازڪ هٿڙو لوڏي، تو ته چيو هو پاڻ هلون ٿا
سيني تي ڀل گولي هلائي ته ڏسان،
چاپلوس خوشامندي عداوتي چهرا ڏسو،
زمانو اڳتي ايترو اڳتي اڳتي،
وچ سير لهرن قبر تنهنجي اڏيل،
ڀونئر اُڏري اچ ته توکي چمي،
محنت ڪش مزورن هارين جي خلاف،
وقت گذري ويو تنهن کي نعمت ئي ڄاڻو،
گهائل گهڙي هڪ گوندر ۾ گهارين،
اچ سيج سوري تي سجائي ڇڏيون،
تارن جي طبقي تان ڪو ٿيڙ کائي،
تنهنجي حسن سان جهان سارو روشن،
ملڪ سارا ترقي راهن تي آهن گامزن،
نئون جذبو نئون جمال پيدا ڪر،
پيا روز گهڙجن قصا هت پراڻا،
ڪوڙا سڀ دنيا جا رشتا ڪير ٿو ڪنهنجي ڪاڻ جيئي،
ڪو گيت چوان يا نظم لکان ان ۾ تنهنجي ڳالهه ڪريان،
سنڌ سنڌ ساوڪ سان تر سِرن سندن تي سهرا،
وس وس واسجي وطن هي ويندو ورندا هت وڻجارا،
وري به نوريون ناز ڪنديون ۽ تڙ ٽماچي ڄام ٿي پوندا،
ڪوٽ عمر جو نيٺ ته ڊهندو مارئي قيد مان آجي ٿيندي،
ڪتاب تي آيل ريٽنگ ۽ رايا
ھيستائين ڪابہ ريٽنگ ناھي مِلي
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
