شاعري

ڪڪر منجهہ ڪپار

پير بخش ’پياسي‘ جي شاعري ۾ جُھڙالا نيڻ به نظر ايندا، ته مُرڪن جا مرگهٽ به موجود مِلندا، هن جي شاعري ۾ جڏهن محبوب اکيون کڻي کلي ٿو ڏي ته شاعر جا سڀئي سور سَنڌا ڪيو وڃن.
هن پنھنجي شاعري ۾ اهڙا ته چِٽ چِٽيا آهن جن کي جڏهن اکيون ڏِسن ٿيون ته حيران رهجي وڃن ٿيون.

Title Cover of book Kakar Manjh Kapaar

سيج سنواري ويٺي آهيان، ساجن تنهنجي ڪاڻ، الوميان!

سيج سنواري ويٺي آهيان، ساجن تنهنجي ڪاڻ، الوميان!
ساجن تنهنجي ڪاڻ.
آءُ اڪندي آهيان آهيان، پرين پسائج پاڻ، الوميان!
ساجن تنهنجي ڪاڻ.
ڪوڙ ڪماچ کان پاسي پاسي، سهڻا سچ سڃاڻ، الوميان!
ساجن تنهنجي ڪاڻ.
تو بن منهنجي دل جا دلبر، ويران سڀ وٿاڻ، الوميان!
ساجن تنهنجي ڪاڻ.
نيڻ اسانجا نهر بڻيا، ۽ اٿلي پيا مهراڻ، الوميان!
ساجن تنهنجي ڪاڻ.
سهڻي سهڻي صورت تنهنجي، ڪير ڪري واکاڻ، الوميان!
ساجن تنهنجي ڪاڻ.
گل ڦل غنچو ٽاري ٽاري، سونهن سندءِ سرهاڻ، الوميان!
ساجن تنهنجي ڪاڻ.
دام ۾ دلڙِ ڦاسي پيئي، پاڳل هئي اڻڄاڻ، الوميان!
ساجن تنهنجي ڪاڻ.
منهنجي من ۾ ديرو تنهنجو، دور رهين ڇاڪاڻ، الوميان!
ساجن تنهنجي ڪاڻ.
’پياسي‘ من ۾ تنهنجي منهنجي، متل آ ڏس مانڌاڻ، الوميان!
ساجن تنهنجي ڪاڻ.