هوشوءَ جهڙو مڙس مٿيرو،
دودي دريا جو هت ديرو،
روم سڙيو هو سنڌ جلي هئي،
روپ چنيسر جي هو نيرو،
هرڻي جي اکڙين ۾ اڙجي،
باز ٿي خلجي آيو شيرو.
ڪنهن جي دل ۾ ڪان چڀيو هو،
ڪنهن جي دل لڳو هو ڇيرو،
رات اونداهي ۾ گم ٿي ويا جي،
ڪونه لڌو ڪنهن تن جو پيرو،
حق لاءِ جن ڀي زهر هو پيتو،
دوڳي ٿي وين ٻوٽي ٻيرو.
ڪات ڪريا جن ڪنڌ ڪپيا،
ذهنن کاڌو تن جي ڦيرو،
سکڻي سوچ ۽ ٺاهه ٺگيءَ تي،
گهر گهر ٻڌجي ويو ڏس گهيرو.
زر زمين ۽ زن جي خاطر،
ماڻهوءَ جو من ٿي ويو ميرو.
روپ وڏيري جي آ پياسي
هر ڪو پنهنجي جاءِ لٽيرو.