اجنبي
شھر جانِ جانان
جِتي تو مون گڏجي
ورتو جنم هو
پنھنجي شھر ان جون
گهٽيون، چونڪ پيارا
جِتي تو ۽ مون گڏجي
ڪندي رانديون رونديون
ڊُڪي ڊوڙي، هٿ هٿ ۾ ڏئي
وڏا ٽھڪ ڏيندي
پَلجي وڏا ٿياسون
وڏو ڀي ٿيڻ پنھنجو
ڪيڏو گناهه هو
اچانڪ وريو واءُ اهڙو
ڇڄي ڌار ٿي، هڪ ٻئي کان وياسون
جُدائي جي گهڙين
مچائي ڇڏيو،
دلين ۾ طوفان پنھنجي
حياتي جا ناتا
جي ننڍپڻ کان پنھنجا
پَڪا پُختا هئا سي
ظالم زماني، ستم ساڻ پنھنجي
ڇڏيا تو مون ٽوڙي
۽ ڪنھن ساڻ جوڙي
تن جو وري ڪو نه ڪو سدباب ٿيو
ساڳيو شھر جيڪو
گهاٽين نِمن جي ڇانوَن سان پُر هو
علم و ادب جو آباد گهر هو
شعر و شاعري تي ٻڌبو
گيت ۽ سنگيت هو
هِتي جون ٿڌيون
هيرون هوائون
چانڊوڪيءَ چھڪن تي
سدا مھڪنديون هيون
۽ روحن کي ملندي هئي
ڪيڏي نه راحت!
سمان جنهن سھاري
وڏا جو ٿياسون
بن تنھنجي هاڻ
ساڳيو شھر جان جانان
ويران، سنسان، اوپرو لڳي ٿو
۽ محسوس ٿئي ٿو
پنھنجي شھر ۾ آهيان
مان اجنبي!