ڏکويلن کي ڏکوئي تون،
ڪهڙو هي شوق ڌارين ٿو،
سڃاڻپ ناهي جي هيرن جي
ٺلها پٿر ڇو مارين ٿو.
تنهنجو ناهي پنهنجن سان،
رکڻ دلبر حسد ڪينو،
ضمير ساڳيو آ تو منهنجو،
پوءِ ڇو ڏيل ڏارين ٿو،
تو ۾ جوئي مون آ پاتو،
سوئي ڌرتي جو آ ناتو
ڇڏي ڇو ساٿ سنگت جو،
گوندر منجهه گذارين ٿو.
کڻي جي نيڻن پنهنجا هي،
خماريل توڏي نهاريان مان،
ستمگر هي سندءِ هٿڙا
مٿي مون ڪيئن اُلارين ٿو
اسانجي شوق جي هستي،
سراپا سچ سندي مستي
پين جي زهر جا پيالا،
تن کي تون ڌڪارين ٿو.
سوين هر دؤر ۾ گوليون،
اسان آهن سڄڻ کاڌيون،
ٻُرڪي لوڻ مٿي زخمن
ٻيهر ٻارڻ تون ٻارين ٿو
اسان سرهاڻ آڇي تو،
توهان گلڙن کي موٽايو،
بهارن کي ڏئي پٺ تون،
خزائن ڏي نهارين ٿو.
عجب رويو سڄڻ تنهنجو،
نه هو محبت کي تو سمجهيو،
لڪائي پيار پنهنجو تون،
حقيقت کي ڇو ٽارين ٿو.
ڏسي تون چنڊ تارن کي
حسين فطري نظارن کي،
هلي آ هنج ۾ منهنجي،
هنجون ناحق هارين ٿو.
ڀلا ڀٽڪي جي آهن ويا،
منزل کان پنهنجي پياسي،
وجهي تن وري تون روح،
مئل دلڙيون جيئارين ٿو.