ڏينهن ٻه هوندو جوڀن مون سوچيو نه هو
زهر ويندو ٿي جيون مون سوچيو نه هو
جڏهن ڪلي مان کڙِي اڃا ٽڙي ٿيس گل
ڇڻي ويندس ٿي پن پن مون سوچيو نه هو
جن کي سمجهيم ٿي تارو پنهنجي اکين جو
ڦري ٿيندا سي دشمن مون سوچيو نه هو
ڪيم جن جي آبياري هٿن ساڻ پنهنجي
اجڙي ويندو سو گلشن مون سوچيو نه هو
ڏيا ٻاري رکيا هئا، مون جي راهه وفا ۾
وسائي ڇڏيندا محسن مون سوچيو نه هو
حقيقتن کان موڙي منهن پنهنجا ساٿي
ٿي ويندا بدظن مون سوچيو نه هو
منهنجا گيت شاه جي سرن جا پڙلاء
گونجبا منجهه شعرن مون سوچيو نه هو
پورهيتن جي پسيني جي کائي ڪمائي
منهن ڦيرين رهزن مون سوچيو نه هو
چڪي چاڪ پوندا ۽ وهي رت جي هلندو
منجهان دل جي زخمن مون سوچيو نه هو
ڏسي هيڏا هاڃا ”منشي“ جو پياسي
ويندو ساهه صدمن مون سوچيو نه هو.