رات اونداهي منجهه پسي مون، چنڊ سندءِ چانڊاڻ، الا!
چنڊ سندءِ چانڊاڻ.
سونهن سندءِ ڌرتي تي هئي، ڳلن ڀري ڳاڙهاڻ، الا!
چنڊ سندءِ چانڊاڻ.
جهنگ جبل جر ڀٽن مٿي تو، انت نه هو گهراڻ، الا!
چنڊ سندءِ چانڊاڻ.
ٻنهي ڪنارن پلٿيون ماري، مُرڪي منجهه مهراڻ، الا!
چنڊ سندءِ چانڊاڻ.
اوندهه تنهنجو اوج ڏسي ڇو، ڇرڪي پئي ڇاڪاڻ، الا!
چنڊ سندءِ چانڊاڻ.
سونهن پسي ٿي ساڙ لڳو جن، چهٽي تن ڏکراڻ، الا!
چنڊ سندءِ چانڊاڻ.
داغ جدائي جا جي دل تي، ميٽيو تن تو پاڻ، الا!
چنڊ سندءِ چانڊاڻ.
رهنديون ڪين هي ڪاريون راتيون، ساٿ سندءِ جي ساڻ، الا!
چنڊ سندءِ چانڊاڻ.
روح روح کي تو راحت بخشي، سندڙيءَ کي سرهاڻ، الا!
چنڊ سندءِ چانڊاڻ.
تو ۾ چنڊ ڏٺا هئا ’پياسي‘، پنهنجن جا اهڃاڻ، الا!
چنڊ سندءِ چانڊاڻ.