اڄ ڌرتي توکي پيئي پڪاري،
جاڳ او ساٿي جاڳ او يار!
گهڙي گهڙي هت گوندر گهاءُ،
ماڻهو ماڻهو آ بيزار!
سچ ۽ حق جي ڳالهه ڪري ڇڏ،
سوري تنهنجو آ سينگار!
ظلم جي هن ننگري ۾ ساءِ،
اوندهه منجهه ڪو ٻارڻ ٻار!
ڪوڏين مٺ تي ڪيئن پيو وڪجي،
تنهنجو فن هتي فنڪار!
انسانيت سان ويل وهي ويا،
ڪنهن نه لڌي هت ڪنهن جي سار!
سانگ قلم سان جو ڪري پيو،
تنهنجو ڪهڙو آ ڪردار!
ڇاڇا نه هتي ڪيئن لُٽجي پئي،
عصمت عام سري بازار!
هيءَ دنيا ڪوڙي هي ڪوڙا ماڻهو،
ڪپت جن جو ڪاروبار!
هيڏا هاڃا پوءِ به ’پياسي‘،
ماٺ ڇو سارو آ سنسار!