وجود
آواره بادل جيان
مان اڪيلو اڪيلو
جبلن، سمنڊن
صحرائن مرغزارن
پُرڪيف فضائن ۾
اُڏرندو رهان ٿو
فٽ بال جيان
ٿڏبو رهان ٿو
نه برسندو رهان ٿو
نه گِرجندو رهان ٿو
نه چمڪندو رهان ٿو
مگر مست هوائن جي
جهوٽن تي ڪندو
رقص رهان ٿو
ڪنھن اڻ ڄاڻ
منزل ڏانھن وڌندو رهان ٿو
نه تارن جي تانگهه
نه چنڊ جو تمنائي
چڪور کي به هن پرڪيف
واديءَ ۾ اُڏرندي ڏِسان ٿو
هو چنڊ جي چاهت ۾
خوشيءَ مان
آڪاس ڏي
اُڏرندو اُڏرندو
جڏهن ٿڪجي پوَي ٿو
اُٿاهه مھا ساگر
سرسبز مرغرار
برف پوش ڪوهسار
يا ڪنھن بي جان صحرا ۾
ڪِٿ وڃائي هوش ويھي ٿو
آس نِراس جي
ان عجيب ڪشمڪش ۾
هو تڙپندو، ڦٿڪندو
قره ارض جي ڪنھن
جيوت جي پيٽ جي
بُک ٿي وڃي ٿو
منظر هي ڏِسندي ڏِسندي
هلڪو هوا وانگر مان ٿيندي
پولار ۾
گُم ٿي وڃان ٿو
۽ محسوس ڪريان ٿو
ته ڄڻ چڪور جيان
منھنجي جيوَن جو به
ڪو وجود ناهي.